یکی از عوامل اصلی و شرایط لازم اعضاو قطعات بتن مسلح، یکپارچگی کلی و چسبندگی و پیوستگی کامل بین بتن و فولاد می‌باشد. این شرایط باید به ترتیبی فراهم گردد کهتحت بارها و شرایط بهره‌برداری هیچ‌گونه لغزشی بین فولاد و بتن رخ ندهد. اگرچه لغزش آرماتور نسبت به بتن اطراف آن الزاماً به از دست‌رفتن مقاومت و فروریختگی زودرس منجر نمی‌شود، اما برای تأمین یکپارچگی و عملکرد بهتر سازه سعی بر آن است که چسبندگی فولاد و بتن در مراحل مختلف سازه حفظ گردد.

با توجه به محدودیت طولی میلگردها و همچنین دلایل دیگر مانند لزوم تغییر قطر میلگردها در یک راستا، به منظور ایجاد عملکرد کششی و یا فشاری پیوسته در دو میلگرد واقع دریک امتداد، انجام وصله آرماتور اجتناب ناپذیر است.

درآئین‌نامه‌هایساختمانی، سه روش برای وصله آرماتورهای کششی مطرح گردیده است:
1) وصله پوششی:مجاور هم قرار دادن دو میلگرد در یک طول مشخص
2) وصله جوشی: جوش دادن دو میلگرد به یکدیگر
3) وصله مکانیکی: بکارگیری وسایل مکانیکی خاص.
وصله جوشی با توجه به تنوع میلگردهای تولید داخل و یا خارج موجود در بازار (که اغلب جوش‌ناپذیر می‌باشند) و همچنین نیاز به نیروی متخصص و ایجاد شرایط ویژه، در اکثر موارد از نظر فنی قابل قبول نمی‌باشند.

برای تبیین وتشریح مسئله مهار میلگردها در بتن و وصله پوششی تعاریف آیین‌نامه‌ای زیر را بیان می‌کنیم.

1) طول مهاری میلگردها در کشش:

که با ld نمایش داده می‌شود و به عواملی مانند مقاومت مشخصه فولاد، مقاومت مشخصه فشاری بتن، موقعیت میلگرد، اندود میلگرد، پوشش میلگرد، فاصله آزاد بین میلگردها، قطر میلگرد و مقدار آرماتور عرضی موجود در طول گیرایی، بستگی دارد.

برای محاسبه طول ld می‌توان از جدول تقریبی «الف» که توسط ACI ارائه گردیده، استفاده نمود و یا از روابط ارائه شده استفاده کرد.

2) طول وصله پوششی:

طول وصله پوششی باید حداقل برابر 1.3ld باشد. این طول برای میلگردهایی افقی که حداقل 300 میلیمتر بتن تازه در زیر آنها در زیر قسمت وصله ریخته شود (مانند آرماتور بالایی تیرها و یا پی) باید 3/1 برابر شود، یعنی برابر 1.69ldگردد